در مبحث اول از فصل دوم قانون کار (قرارداد کار)، قراردادها از نظر مدت به انواع مختلف تقسیم میشوند. این انواع عبارتند از قرارداد کار مدت موقت، مدت دائم و کار معین. در صورتی که در قرارداد مدت زمان ذکر شده باشد، قرارداد به عنوان مدت موقت تلقی شده و پس از اتمام آن، تعهدات طرفین نسبت به یکدیگر خاتمه مییابد. در برخی قراردادها، مدت به عنوان "کار معین" ذکر میشود که معمولاً برای پروژهها یا کارهایی که پایانپذیر هستند، استفاده میشود. در این موارد، زمان اتمام پروژه به عنوان تاریخ پایان قرارداد مشخص میشود.
اگر در قرارداد کار مدت زمان مشخص نشده باشد، طبق تبصره 2 ماده 7 قانون کار، قرارداد دائمی تلقی میشود. بنابراین، اگر کارفرما در قرارداد قسمت مربوط به زمان پایان قرارداد را سفید گذاشته و کارگر آن را امضا کرده باشد، قرارداد از نوع دائمی خواهد بود.
در صورتی که کارفرما پس از شکایت کارگر به اداره کار در مورد اخراج غیرموجه، اقدام به درج تاریخ پایان قرارداد کند، این عمل به منزله خیانت در امانت محسوب میشود. در جریان رسیدگی به پرونده کارگر در اداره کار، اگر کارفرما اقرار کند که تاریخ پایان قرارداد پس از امضای کارگر درج شده است، اداره کار موظف است تاریخ اتمام قرارداد را باطل کرده و پرونده را بر اساس فرض قرارداد دائمی پیگیری کند.
در صورتی که کارفرما تاریخ اتمام قرارداد را اعلام کند و کارگر ادعا کند که قسمت تاریخ سفید بوده و بعد از امضا توسط کارفرما تکمیل شده است، کارگر میتواند در مراجع دادگستری شکایت کند. همچنین، از اداره کار درخواست توقف رسیدگی تا زمان صدور رأی دادگاه را داشته باشد. اداره کار باید تا صدور رأی قطعی از مراجع قضائی، قرار اناطه صادر کرده و پس از صدور رأی قطعی، رسیدگی را ادامه دهد. جهت کسب اطلاعات بیشتر در خصوص نحوه تنظیم قرارداد دائم به لینک زیر مراجعه کنید:
قرارداد کار دائم کارگران چگونه باید تنظیم شود؟
کارشناس کارتابان (مهدوی) (2 هفته پیش)