سلام
وفق ماده 90 قانون تامین اجتماعی، کارگر باید از لحاظ جسمانی، توانایی انجام کار محوله را داشته باشد. در صورتی که محدودیت جسمانی کارگر به نحوی است که مانعی برای انجام کار ارجاعی به وی نیست فسخ قرارداد کار به این دلیل فاقد وجاهت قانونی است.
ماده ۹۰ قانون تامین اجتماعی: افراد شاغل در کارگاه ها باید قابلیت و استعداد جسمانی متناسب با کارهای مرجوع داشته باشند بدین منظور کارفرمایان مکلفند قبل از بکار گماردن آن ها ترتیب معاینه پزشکی آن ها را بدهند. در صورتی که پس از استخدام مشمولین قانون معلوم شود که نامبردگان در حین استخدام قابلیت و استعداد کار مرجوع را نداشته و کارفرما در معاینه پزشکی آن ها تعلل کرده است بالنتیجه بیمه شده دچار حادثه شده و یا بیماریش شدت یابد سازمان تامین خدمات درمانی و این سازمان مقررات این قانون را درباره بیمه شده اجرا و هزینه های مربوط را از کارفرما طبق ماده ۵۰ این قانون مطالبه و وصول خواهند نمود.
در صورتی که قرارداد کارگر مزبور هنوز به اتمام نرسیده و معتبر باشد و محدودیت جسمانی کارگر برای انجام کارهای ارجاعی محدودیت و یا خطر بروز حادثه داشته باشد کارفرما حتی الامکان مکلف است وی را تا اتمام قرارداد کار در شغلی متناسب با شرایط جسمانی وی به کار گمارد و بعد از اتمام قرارداد کار، عدم تمدید قرارداد منع قانونی ندارد. در صورتی که شغل متناسب با شرایط جسمی کارگر در کارگاه وجود نداشته باشد و کارفرما قرارداد کارگر را فسخ کند و کارگر به این فسخ معترض باشد می تواند ادعای خود را در مراجع حل اختلاف کار مطرح کند تا نسبت به موجه یا غیرموجه بودن اخراج وی اظهار نظر شود.
مقالات مرتبط زیر را نیز مطالعه کنید:
شرایط و مفهوم اخراج در اثنای قرارداد کار موقت و دائم
مهلت شکایت از کارفرما برای اخراج
