این مورد نیاز به مصوبه خاصی ندارد و از همان مقررات قانون کار و بخشنامه های مزد استدلال می شود. به این صورت که فرض کنیم در مقررات قانون کار و بخشنامه های مزد کارفرما مکلف است حقوق، پایه سنوات، بن کارگری، حق مسکن، حق تاهل، حق اولاد، اضافه کاری و ... را پرداخت کند.
کارفرما باید اثبات کند که تک تک این موارد را پرداخت کرده و این یک اصل بوده که مستند به ماده قانونی هر یک از موارد اشاره شده است.
حال کارفرما یک مبلغی بیشتر از حداقل حقوق کامل قانون کار را به کارگر پرداخت کرده است و ادعا می کند که مزایای دیگر نیز در داخل همین مبلغ بوده است. از لحاظ حقوقی هر کس ادعایی داشته باشد باید آن را اثبات کند همچانچه در شکایت کارگر علیه کارفرما اثبات وجود اشتغال و مدت آن بر عهده کارگر مدعی است.
در قانون کار توافق به حقوق و مزایای بالاتر از حداقل مبالغ مصوب قانون کار جایز است. اگر کارفرما نتواند با ادله ای مانند اقرار کارگر و یا اسنادی مانند قرارداد کار و فیش حقوقی و یا دفاتر رسمی ثبت شده اثبات کند که تک تک آیتم های حقوق و مزایا را پرداخت کرده، کل مبلغ پرداختی به عنوان حقوق توافقی در نظر گرفته شده و کارفرما باید سایر مزایا را پرداخت کند.
در مواردی که کارگر مواردی مانند اضافه کاری، شب کاری، جمعه کاری و موارد مشابه را نداشته باشد برآورد مبلغ سر جمع حقوق و مزایا طبق حداقل های قانونی تا حدی مقدور است ولی اگر این موارد وجود داشته باشند اثبات اینکه چه مقدار از مبلغ پرداختی متعلق به حقوق و مزایای پایه و چه مقدار مربوط به مزایای تبعی است تا حدی مقدور نیست.
همچنین کارفرما چطور می تواند اثبات کند که مبلغ پرداختی صرف حقوق توافقی به مبلغی بالاتر از قانون کار نبوده است؟
در نتیجه کارفرما با ارائه اسناد و مدارک صحیح پرداخت تک تک آیتم های حقوق و مزایای قانون کار را اثبات کند در غیر اینصورت این موارد پرداخت نشده تلقی می شوند.
